Η περιτομή της ογδόης ημέρας και το «Ποτέ την Κυριακή»

Τώρα που οι πρωτοχρονιάτικες κοσμικές και θεσμικές φανφάρες πέρασαν, ας γυρίσουμε την σκέψη μας στο χθές, για να προσεγγίσουμε  εκκλησιολογικά το νόημα του σήμερα και του αύριο. Επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των κηρύκων, των συγγραφέων και των … ιστολόγων ακουμπά το νόημα της μέρας στον (όντως σπουδαίο) Μέγα Βασίλειο, εμείς θα ακολουθήσουμε άλλο μονοπάτι. Της περιτομής!

Οι σημερινές μεγάλες ιστορικές δυσκολίες στην Ευρώπη και στη χώρα μας, πέρα από τον ακραίο ταξικό χαρακτήρα που έχουν με τις βαθιές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τον νέου τύπου ιμπεριαλισμό ακόμα και από «εταιρικές Χώρες» της Ε. Ε., με τις δημιουργούμενες εκτεταμένες «Αποικίες Χρέους», έχουν και νέου τύπου πολιτισμικά χαρακτηριστικά.

Αλλοιώνουν τις φυσιογνωμίες των λαών–πολιτιστικές ταυτότητες βίαια, αλλά και δημιουργούν νέο τύπο ανθρώπου. Πρόκειται για τον δουλοπάροικο – άνθρωπο λάστιχο για τον οποίο δεν θα υπάρχει ούτε η δυνατότητα ως «χριστιανού» η «Κυριακή αργία». Το αν το καταφέρουν είναι κυρίως δικό μας ζήτημα. Γι’ αυτό αφιερώνουμε και την σημερινή μας ανάλυση, η οποία, παρά τις προθέσεις μας, δεν ήταν συνοπτική…

Δυστυχώς εμείς οι σημερινοί “γιορτινοί” χριστιανοί όχι μόνο δεν κατανοούμε το νόημα της μέρας, αλλά συχνά ξεχνάμε ότι η χθεσινή μέρα αποτελεί εκκλησιολογικά «δεσποτική» εορτή. Μετά την εορτολογική μεταφορά της του Χριστού Γέννας  στις 25 Δεκέμβρη, που αποτελεί την πρώτη μέρα μετά την μεγαλύτερη νύχτα του ετήσιου χρονικού κύκλου, και για αυτό «ανανέλλει ο Ήλιος της Δικαιοσύνης» – αλλά βεβαίως και μέρα που καλύπτει τα περίεργα Σατουρντάλια έρχεται η δεσποτική εορτή της Περιτομής του Ιησού Χριστού. Έτσι η σύγχρονη Πρωτοχρονιά κατά σύμπτωση (;) συμπίπτει με την «ογδόη ημέρα» μετά την Γέννηση του Ιησού και επόμενα εoρτάζεται το γεγονός της Περιτομής του Βρέφους.

Είναι αναγκαίο επομένως να ψηλαφίσουμε θεολογικά τόσο το νόημα της «ογδόης ημέρας» (Ι), όσο και της επέμβασης στο πέος των αγοριών που αποτελεί «… αφαίρεση της πόσθης ή ακροποσθίας του ανδρικού μορίου, της πτυχής δηλαδή του δέρματος που καλύπτει τη βάλανο (κεφαλή του πέους)…» (ΙΙ).

(Ι) Περί της «ογδόης ημέρας»

Όλοι γνωρίζουμε την καθιέρωση του εβδομαδιαίου κύκλου – την εβδομάδα. Πως όμως καθιερώθηκε; Η υπόθεση πάει αρκετές χιλιετηρίδες πίσω. Εκεί που οι μήνες ήταν σεληνιακοί και μάλιστα στην αρχική τους σύλληψη. Ο κύκλος της Σελήνης (γέμισμα-πανσέληνος-άδειασμα) προσεγγιστικά φτάνει στις 28 ημέρες. Όσες ήταν και οι μέρες των σεληνιακών μηνών (απομεινάρι ο … κουτσοφλέβαρος). Εάν διαιρέσουμε τις 28 ημέρες με τον αριθμό (4) των σημείων του ορίζοντα (επίπεδος χώρος) δημιουργούμε 4 επτάδες ημερών, δηλαδή την εβδομάδα. Κατά κάποιο τρόπο την 1^η που γεμίζει το μισό φεγγάρι (ημισέληνος), τη 2^η που φτάνουμε στην Πανσέληνο και άλλες δυο ακόμη έως του «χαθεί»-σκοτεινιάσει πλήρως η Σελήνη.

Έτσι ο αριθμός «επτά» χρησιμοποιήθηκε από τους λογής μύστες και του δόθηκε ιερή σημασία. Σε μια εξελικτική πορεία στον εβραϊκό Λαό του Θεού – στη Γένεση – η Δημιουργία της κτίσης, της βιολογικής ζωής και του ανθρώπου αποδόθηκε σε «επτά ημέρες». Αξίζει να σημειωθεί ότι ο «βιολογικός» άνθρωπος δημιουργήθηκε την «έκτη ημέρα» – «κατ’ εικόνα» (Γένεση 1/α΄ 26,27). Και μένει το ερώτημα: και την «έβδομη ημέρα» τι; Την ημέρα αυτή δεν έχομε δημιουργία βιολογική, αλλά τοποθετείται το «εμφύσημα» του (Αγίου) Πνεύματος και κατόπιν ο Θεός «κατεύπαυσεν από πάντων των έργων». Η ημέρα αυτή, ας το προσέξουμε, δεν έχει τέλος γιατί αφορούσε την πορεία τελείωσης του ανθρώπου (Αδάμ-Εύας) – «καθ’ ομοίωσιν». Πρόκειται για την «Κατάπαυση του Θεού», για την οποία δεν αναφέρεται μόνο η Γένεση.

Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Ψαλμούς (Ψ. 94 – 95 Μας., στιχ. 7 – 11), τον Απ. Παύλο  (Εβραίους επ., 3/γ: 7 – 4/δ: 11) και τον Θεολόγο Ιωάννη (Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 13). Γράφει σημειολογικά και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «… Ὁ ἑπτά κατά τήν ἁγίαν Γραφήν, ὡς μέν ἀριθμός μόνον λαμβανόμενος, πολλήν ἔχει φυσικῶς τήν ἐπ᾿ αὐτῷ κειμένην φιλοπονούντων τά θεῖα μυστικήν θεωρίαν. Ὡς ἀνάπαυσις δέ μόνον σκοπούμενος, καί οὕτω πολλήν ἔχει τήν ἐπ᾿ αυτῷ μυσταγωγουμένην γνῶσιν», «Περί διαφόρων αποριών»,  PG 1392.

Η επιστροφή στην προτεραιότητα της βιολογικής ζωής αποτελεί την «πτώση»*¹  από την «εβδόμη ημέρα» στην «έκτη». Η εορτή της «έβδομης ημέρας» στον λαό του Ισραήλ, ο λεγόμενος «Σαββατισμός» τους θυμίζει ακατάπαυστα τον «απωλεσθέντα παράδεισο», δηλαδή την απώλεια των επί πλέον χρισμάτων του «εμφυσίματος». Κατά παράδοξο τρόπο εισήλθε και μία επί πλέον ημέρα στον ισραηλιτικό λαό, παρότι η συμβολική σημασία του βρίσκεται και γύρω από την ανατολική λεκάνη της  Μεσογείου*²: Η «ογδόη» κατά την οποία συνέβαινε το «ιατρικό» γεγονός της «Περιτομής» στα νεογέννητα αγόρια. Το πέος αποτελεί όργανο για τη συνέχεια της ζωής και εκεί πρέπει να οφείλεται και ο συσχετισμός του με την «ογδόη ημέρα».

Θεολογικά η προσέγγιση της «ογδόης ημέρας» γίνεται κάτω από Φωτισμό του Θαβώρ και του Κενού Μνημείου του νέου λαού του Θεού.

Θαβώριο γεγονός: Ο Ιησούς δίδασκε σε ερημική περιοχή έξω από την πόλη Βησθαϊδά, στο τέλος της οποίας και συνέβη το σημείο «των πέντε άρτων και δύο ιχθύων». Μετά από οκτώ ημέρες (Λουκάς κεφ. θ, 28-30) παραλαμβάνει τρεις μαθητές του (Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη) μαζί τους ανέρχεται στο κοντινό όρος Θαβώρ. Εκεί ο Ιωάννης μας μεταφέρει τα τεκταινόμενα της «Μεταμόρφωσης» του Ιησού από το Φως του Αγίου Πνεύματος με την αντίστοιχη φωνή του Θεού Πατέρα με την ορατή εμφάνιση του Ηλία (εικόνα των ερημιτών αγάμων) και του Μωυσή  (εικόνα των λαϊκών εγγάμων).

Έτσι λοιπόν στο Θαβώρ έχουμε μία εκκλησιολογικού τύπου σύναξη με οκτώ πρόσωπα!!! Επομένως τονίζεται δυο φορές ο αριθμός «οκτώ». Μία για τον αριθμό των προσώπων στην κορυφή του Θαβώρ και μία για το χρόνο μετά την βιολογική τροφή του λαού με «5 άρτους και 2 ιχθείς»: «ως ημέραι οκτώ». Αξίζει να σημειώσουμε ότι εδώ υπεισέρχεται και ο αριθμός «επτά», ως 5-2=7!!!

Βεβαίως υπάρχει ένα τυπικό ζήτημα με την αφήγηση του Ματθαίου, αφού αναφέρει ότι: «Και ύστερα από έξι ημέρες, ο Ιησούς παίρνει τον Πέτρο, και τον Ιάκωβο, και τον αδελφό του, τον Ιωάννη, και τους ανεβάζει σε ένα ψηλό βουνό, κατ’ ιδίαν. 2. Και μεταμορφώθηκε μπροστά τους· και το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο, και τα ιμάτιά του έγιναν άσπρα σαν το φως. 3. Και ξάφνου, φάνηκαν σ’ αυτούς ο Μωυσής και ο Ηλίας να συνομιλούν μαζί του» (17/ιζ: 1-3). Την λύση της διαφοράς τη δίνει και ο Γρηγόριος ο Παλαμάς «Οκτώ γαρ είπεν ο Λουκάς ημέρας, ου διαφωνών προς εκείνον (τον Ματθαίον), ειπόντα μεθ’ ημέρας εξ, αλλά συμπεριλαβών και την ημέραν καθ’ ην οι λόγοι εκείνοι ελέχθησαν και την ημέραν καθ’ ην μετεμορφώθη ο Κύριος. ας και ο Ματθαίος νοείν δίδωσι τοις συνετώς σκοπούσι, διό και την «μετά» πρόθεσιν, την υστεραίαν δηλούσαν, ούτος μεν είπεν, εκείνος δε αφήκεν ου γαρ μεθ’ ημέρας οκτώ φησιν, ως εκείνος μεθ’ ημέρας εξ, αλλ’ εγένοντο ως ημέραι οκτώ. Ούτως ουδέν παρηλλαγμένον εν τη των ευαγγελιστών ιστορική διάνοια», «Ο αριθμός των ημερών ως την Μεταμόρφωση του Χριστού».

Αναστάσιμο Γεγονός: «Ἡ ἀνάστασις ἀνάπλασίς ἐστι τῆς φύσεως, πλεονεκτοῦσα τήν τῆς φύσεως ἐν τῷ παραδείσῳ διάπλασιν· γενικῶς μέν, τῇ καθ᾿ ὅλου τῶν ὅλων ἀντρεψίᾳ· ἰδικῶς δέ, τῇ κατά χάριν ἀῤῥήτῳ θεώσει τῶν ἁγίων», Αγ. Μάξιμος ο ομολογητής, ΕΡΩΤΗΣΙΣ  ΝΔ΄, Σχόλιο κβ΄.

Δεν είναι ανάγκη να υπενθυμίσουμε τη σημασία της «Κυριακής ημέρας», ως αναστάσιμης ημέρας που αποτελεί την καρδιά της ορθόδοξης λειτουργικής και πρακτικής ζωής  των χριστιανών. Τόσο σημαντικής που από την εποχή του 4^ου αιώνα μ. Χ. καθιερώθηκε «οικουμενικά» ως «Κυριακή αργία». Κατανοούμε επομένως τι σημασία έχει η πίεση της διπλής τρόικας για τελειωτική καταργησή της και στο πρακτικό μέρος: ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ!

«…Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, η Κυριακή ονομάζεται ογδόη ημέρα γιατί κατά την ημέρα αυτήν έγινε η Ανάσταση του Χριστού, που είναι η ογδόη ανάσταση στην ιστορία. Τρείς αναστάσεις νεκρών έγιναν στην Παλαιά Διαθήκη (μία από τον Προφήτη Ηλία και δύο από τον Ελισσαίο), και τέσσερεις αναστάσεις νεκρών έγιναν στην Καινή Διαθήκη από τον Χριστό (τής θυγατρός του Ιαείρου, του υιού της χήρας της Ναΐν, του Λαζάρου, και των νεκρών κατά την Μ. Παρασκευή). Οπότε η μεγαλύτερη, η ογδόη ανάσταση, είναι η Ανάσταση του Χριστού. Ουσιαστικά, όμως, δεν είναι μόνον η ογδόη ανάσταση, αλλά και η πρώτη σχετικά με την ελπιζομένη ανάσταση όλων των νεκρών…». [Μητρ. Ναυπάκτου Ιερόθεος: Δεσποτικές εορτές]

Γραφει ποιο συμβολικά και ο Αγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, εκφράζοντας το διαχρονικό εκκλησιολογικό και λειτουργικό πλαίσιο για το νόημα της Κυριακής, «πρώτης» και «ογδόης ημέρας» στον … εβδομαδιαίο εορτολογικό κύκλο. «…Εἰκότως οὖν ὑψηλῆς ὑψηλοτέραν τήν καινήν ὁ διδάσκαλος ἔφη Κυριακήν, ὡς ἀεί τῆς αὐτῆς ἡμῖν συνυψουμένης, καί ἑαυτήν ὑπερβαινούσης· οἷα τῆς ἀναστάσεως, λέγω δέ τῆς πρώτης Κυριακῆς, κρυφίως διά τοῦ κατ᾿ αὐτήν μυστηρίου πάσης προσύλου (1389) μόνον φαντασίας παντάπασι καθαρεύουσαν ζωήν δωρουμένης τοῖς οὕτω τό κατ᾿ αὐτήν πνευματικῶς ἐπιτελοῦσι μυστήριον, τῆς δέ νέας Κυριακῆς πρός τούτοις καί πάσης αὐτούς ἐν μετουσίᾳ ποιούσης τῆς ὧν ἡ πρό αὐτῆς ἀπήρξατο θείων ἀγαθῶν ἀπολαύσεως…     

Καί πάλιν ἑβδόμη καί Σάββατόν ἐστιν ἠ τῶν κατ᾿ ἀρετήν ἁπάντων τρόπων καί τῶν κατά θεωρίαν γνωστικῶν λόγων διάβασις. Ὀγδόη δέ ἐστιν ἡ πρός τήν ἀρχήν καί αἰτίαν τῶν πρακτικῶς πεποιημένων καί τῶν θεωριτηκῶν ἐγνωσμένων κατά τήν χάριν ἀληθής μεταποίησις…      

Ἔστι μέν οὖν καί αὖθις ἑβδόμη καί Σάββατον ἡ τήν κατ᾿ ἀρετήν διαδεχομένη πρακτικήν φιλοσοφίαν ἀπάθεια. Ὀγδόη δέ καί πρώτη ἐστίν, ὡς μία καί ἀκατάλυτος, ἡ μετά τήν γνωστικήν θεωρίαν ἐπιγινομένη σοφία. Καί κατ᾿ ἄλλους δέ τρόπους παντοδαπούς ἐστι δυνατόν τοῖς τῶν θείων φιλοθεάμοσι τόν περί τῶν τοιούτων ἐκδέχεσθα λόγον, καί πολλάς καλάς τε καί ἀληθεῖς ἐφευρεῖν θεωρίας….» «Περί διαφόρων αποριών», PG 1392-1393.

(ΙΙ) Περί της Περιτομής

Από την Βικιπέδια: «Περιτομή ονομάζεται ο περιορισμένος ακρωτηριασμός της φυσικής διαμόρφωσης του ανδρικού μορίου, συγκεκριμένα είναι η αποκοπή (αφαίρεση) της πόσθης ή ακροποσθίας (αρχ. ακροβυστίας), της πτύχωσης δηλαδή του δέρματος που καλύπτει τη βάλανο του πέους, του εξωτερικού ανδρικού γεννητικού οργάνου. Η περιτομή εξυπηρετεί κατά μία άποψη λόγους υγιεινής: με την αφαίρεση της πόσθης μειώνονται οι πιθανότητες μόλυνσης από τη συσσώρευση μικροοργανισμών ή ξένων σωμάτων (σκόνης, σμήγματος κλπ.).

 Αν και η περιτομή δε συνδέεται μόνο με τη θρησκεία και σε χώρες όπως οι ΗΠΑ εφαρμόζεται σε πολλά νεογέννητα άσχετα με το θρήσκευμα, στην εβραϊκή και στη μουσουλμανική θρησκεία οι γονείς οφείλουν να περιτέμνουν τα άρρενα βρέφη τους (σουνέτι στα τουρκικά), σύμφωνα με τους θρησκευτικούς κανόνες. Η συμβολική αυτή πράξη συνδέεται άμεσα με την κοινωνική σημασία του πέους, κατά το δόγμα των παραπάνω θρησκειών…

… Με την περιτομή ο άνδρας συμβολικά αποκόπτει ένα τμήμα του υπέρ του Θεού, αναγνωρίζει δηλαδή ότι η ισχύς του είναι πεπερασμένη και ότι υπάρχει κάποιος πιο ισχυρός και πιο τέλειος από αυτόν. Ο άνδρας εφαρμόζει τη διείσδυση ως μέσο υποταγής, ο Θεός την περιτομή. Η διαφορά από τη διείσδυση είναι ότι η περιτομή γίνεται από τον ίδιο τον περιτεμνόμενο (το ανθρώπινο γένος) ως ίδια επιλογή χωρίς συμμετοχή του Θεού.

Στο Χριστιανισμό δε διατηρείται η παράδοση της περιτομής, αφού θεωρείται ότι η αναγκαιότητά της καταργείται με την εκούσια σταυρική θυσία του Ιησού και αντικαθίσταται από το βάπτισμα…».[ http://el.wikipedia.org/wiki/Περιτομή].

Μια ιατρική προσέγγιση: «…Η επέμβαση της περιτομής είναι αναγκαία ως ιατρική πράξη στην περίπτωση της φίμωσης του πέους η οποία είναι μια συνηθισμένη πάθηση ειδικά στον ενήλικα και μπορεί έχει δυσμενή επακόλουθα στην υγεία του. Φίμωση ονομάζεται η κατάσταση κατά την οποία είναι αδύνατη η αποκάλυψη της κεφαλής του πέους (βάλανος). Το άκρο του δέρματος ή πετσάκι (ακροποσθία) που καλύπτει τη βάλανο του πέους είναι στενό με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κατέβει ούτως ώστε να αποκαλυφθεί η βάλανος.

Η παθολογική φίμωση (που διαχωρίζεται από την φυσιολογική αδυναμία  αποκάλυψης της βαλάνου) στις μικρές ηλικίες είναι σπανιότερη και οι παράγοντες που την προκαλούν ποικίλουν. Μερικές περιπτώσεις μπορεί να οφείλονται σε φλεγμονή της βαλάνου που έχει ενδεχομένως προκληθεί από βίαιες προσπάθειες να τραβηχτεί προς τα πίσω το δέρμα που περιβάλλει τη βάλανο. Άλλες περιπτώσεις μπορεί να οφείλονται σε στενότητα της ακροποσθίας,  σε προσκόλληση της ακροποσθίας στη βάλανο ή σε βραχύ χαλινό (πιο κοντό από όσο θα έπρεπε κομμάτι δέρματος που ενώνει το δέρμα που περιβάλλει το σώμα του πέους με τη βάλανο). Πολλές φορές η φίμωση είναι αδιευκρίνιστης αιτιολογίας.

Η φίμωση σε μεγαλύτερα παιδιά ή ενήλικες ποικίλει σε σοβαρότητα. Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει δυνατότητα μερικής αποκάλυψης της βαλάνου του πέους ενώ σε άλλες πλήρης αδυναμία αποκάλυψής της. Όταν η φίμωση εμφανίζεται ξαφνικά σε έναν άνδρα που δεν έχει κάνει περιτομή είναι σχεδόν σίγουρο οτι πρόκειται για παθολογική κατάσταση που χρίζει ιατρικής αντιμετώπισης…». [http://peritomi.gr].

Η ονοματοδοσία στην Χριστιανική Εκκλησία στην ογδόη ημέρα: Ο Ιησούς αποδεχόμενος ολόκληρη την ανθρώπινη φύση κατά την ενσάρκωσή του, εννοείται ότι αποδέχτηκε και όλες τις διαστάσεις της κοινωνικής ζώής. Ανάμεσα σε όλες αυτές και επομένως και την περιτομή. Όπως πολλές πρακτικές, έτσι και την περιτομή, την μεταμόρφωσε μετά το Θαβώρ και το Κενό μνημείο μέσα στα πλαίσια της λειτουργικής ζωής, προσδίδοντας άλλο βαθύτερο και πλουσιότερο περιεχόμενο. Ειδικά για την περιτομή στην ογδόη ημέρα στα παιδιά των χριστιανών δίνεται ονοματοδοσία και κατόπιν το βάπτισμα αντί περιτομής. Δυστυχώς η άγνοια και άλλες αιτίες μεταφέρουν την ονοματοδοσία πριν το βάπτισμα. Αυτή για τον γράφοντα αποτελεί και μία εκκλησιαστική πρακτική αιτία της υποβάθμισης της ίδιας της δεσποτικής εορτής της Περιτομής του Ιησού.

Ας μεταφέρουμε από την «Αποστολική Διακονία» της Εκκλ. Της Ελλάδος και το άρθρο «Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» μερικά σημαδιακά αποσπάσματα:

«…Το όνομα, κατά την τάξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δίνεται την όγδοη ημέρα από την γέννηση του βρέφους. Γιατί; Στην βιβλική αποκάλυψη ο αριθμός «επτά» είναι το σύμβολο του κόσμου που δημιούργησε ο Θεός «καλόν λίαν», του κόσμου που είχε φθαρεί από την αμαρτία και παραδόθηκε στο θάνατο. Η εβδόμη είναι η ημέρα κατά την οποία ο Δημιουργός αναπαύθηκε και την ευλόγησε…Το αδιέξοδο αυτό ήλθε να καταβάλει η καινούργια ημέρα, που εγκαινίασε ο Χριστός με την Ανάστασή Του. Από «τη μια Σαββάτων» άρχισε ένας καινούργιος χρόνος, ο οποίος αν και εξωτερικά παραμένει μέσα στον παλαιό χρόνο αυτού του κόσμου και μετριέται σε σχέση με τον αριθμό «επτά», ο πιστός νιώθει πως είναι καινούργιος. Το «οκτώ» γίνεται πλέον σύμβολο του νέου αυτού χρόνου…

Η Εκκλησία τοποθετώντας την ονοματοδοσία κατά την όγδοη ημέρα θέλει να καταστήσει το αρτιγέννητο παιδί μέτοχο και κοινωνό αυτής της νέας πραγματικότητας και να καταδείξει σ’  αυτό τη δυναμική πορεία της καταξιωμένης ανθρώπινης ζωής, κατάληξη της οποίας είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Βλέπουμε εδώ ότι η Εκκλησία θεωρεί το βρέφος που μόλις γεννήθηκε ως ολοκληρωμένο ήδη άνθρωπο, το αντιμετωπίζει με την ίδια πρόνοια που αντιμετωπίζει τον κάθε άνθρωπο. Το όνομα του ανθρώπου του δίνει ταυτότητα ως πρόσωπο και διαβεβαιώνει τη μοναδικότητά του…

Η ευχή εντάσσεται μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της Ακολουθίας της ονοματοδοσίας*³, που τελείται στο ναό ή στο σπίτι. Το παιδί υποδέχεται ο ιερέας όχι μέσα στο Ναό, αλλά σον πρόναο… Η καταβολή της διάταξης αυτής είναι δυνατό να αναζητηθεί στην πράξη της Αρχαίας Εκκλησίας, κατά την οποία οι προβαπτισματικές τελετές γίνονταν όχι στον κυρίως Ναό αλλά στο προαύλιο του βαπτιστηρίου. Μετά την ανάγνωση της ευχής της ονοματοδοσίας που εξετάσαμε ο ιερέας ευλογεί το στόμα, το μέτωπο και την καρδιά του παιδιού. Αυτό γίνεται όχι απλά και μόνο γιά να ευλογηθούν τα συγκεκριμένα μέρη του σώματος, αλλά κυρίως οι αντίστοιχες λειτουργίες τους: η λογική (στόμα), η νοητική (μέτωπο) και η ζωοποιητική (καρδία)». [http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/eortologio/eortologio.asp].

(ΙΙΙ) Παραπομπές

*1  «…Ο άνθρωπος, το ανήμερο αυτό είδος στον πλανήτη μας που στην προσπάθειά του να εξημερώσει τα υπόλοιπα είδη αγριεύει τον ίδιο τον εαυτό του, πάντα είχε μέσα του το σπέρμα να θέλει να πολλαπλασιάζει τη δύναμή του. Και έτσι έφτιαξε τους Κένταυρους, τον Πήλινο Στρατό του Σιάμ, τη Λερναία Υδρα, τα παιδιά από τη Βραζιλία, τα χιτλεράκια δηλαδή του Μένγκελε, το βιβλίο «In his image» του Ρόρβιν και άλλα πολλά. Και από τη φαντασία και τους κρυφούς πόθους πέρασε γρήγορα στο πείραμα και στους ορατούς στόχους.

Ηταν η δεκαετία του ’50 που το αγνό ερευνητικό ενδιαφέρον των Brings και King και αμέσως αργότερα, στη δεκαετία του ’60, του Gurdon οδήγησε στην προσπάθεια κατανόησης μηχανισμών σχετικών με τη διαφοροποίηση των κυττάρων και, συγκεκριμένα, στη διερεύνηση του σταδίου ανάπτυξης, στο οποίο ο πυρήνας εξακολουθεί να είναι ολοδυναμικός, να μπορεί δηλαδή να εκφράζει όλα του τα γονίδια.

Και τούτο γιατί, καθώς τα κύτταρα διαφοροποιούνται μέσα από την προγραμματισμένη έκφραση των γονιδίων τους, άλλα γονίδια συνεχίζουν να εκφράζονται και άλλα σιωπούν διά παντός. Τα πειράματα που έκαναν το 1952 και 1962 δε διαφέρουν καθόλου από το πείραμα του Wilmut που δημιούργησε την Ντόλι το 1996….», [Σταμ. Αλαχιώτη-καθηγ. Γενετικής Π. Π., Η ογδόη ημέρα της Δημιουργίας, ΤΟ ΒΗΜΑ, 01/02/1998].

 ***

*2 «Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΟΚΤΩ ( 8 ) – ΙΕΡΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΟΥ “ΓΑΙΗΟΧΟΥ” ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΒΙΟΣ ΘΗΣΕΩΣ)

Θυσίαν δὲ ποιοῦσιν αὐτῷ τὴν μεγίστην ὀγδόῃ Πυανεψιῶνος, ἐν ᾗ μετὰ τῶν ἠϊθέων ἐκ Κρήτης ἐπανῆλθεν. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ταῖς ἄλλαις ὀγδόαις τιμῶσιν αὐτόν, ἢ διὰ τὸ πρῶτον ἐκ Τροιζῆνος ἀφικέσθαι τῇ ὀγδόῃ τοῦ Ἑκατομβαιῶνος, ὡς ἱστόρηκε Διόδωρος ὁ περιηγητής, ἢ νομίζοντεςἑτέρου μᾶλλον ἐκείνῳ προσήκειν τὸν ἀριθμὸντοῦτον ἐκ Ποσειδῶνος γεγονέναι λεγομένῳ. 

καὶ γὰρ Ποσειδῶνα ταῖς ὀγδόαις τιμῶσιν. 

ἡ γὰρ ὀγδοὰς κύβος ἀπ᾽ ἀρτίου πρῶτος οὖσα καὶ τοῦ πρώτου τετραγώνου διπλασία, 

τὸ μόνιμον καὶ δυσκίνητον οἰκεῖον ἔχει τῆς τοῦ θεοῦ δυνάμεως, 

ὃν ἀσφάλειονκαὶ γαιήοχον  προσονομάζομεν». [http://kopais.blogspot.gr/2012/03/8.html].

 ***

*3 «…Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, σοῦ δεόμεθα καὶ σὲ παρακαλοῦμεν· Σημειωθήτω τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου ἐπὶ τὸν δοῦλόν σου (τόνδε), καὶ σημειωθήτω ὁ Σταυρὸς τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ ἐν τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς διαλογισμοῖς αὐτοῦ, εἰς τὸ φυγεῖν τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου, καὶ πᾶσαν τὴν πονηράν ἐπιβουλήν τοῦ ἐχθροῦ, ἀκολουθεῖν δὲ τοῖς προστάγμασί σου. Καὶ δός, Κύριε, ἀνεξάρνητον μεῖναι τὸ ὄνομά σου τὸ ἅγιον ἐπ᾿ αὐτόν, συναπτόμενον ἐν καιρῷ εὐθέτῳ τῇ ἁγίᾳ σου Ἐκκλησίᾳ καὶ τελειούμενον διὰ τῶν φρικτῶν Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ σου· ἵνα, κατὰ τὰς ἐντολάς σου πολιτευσάμενος καὶ φυλάξας τὴν σφραγῖδα ἄθραυστον, τύχῃ τῆς μακαριότητος τῶν ἐκλεκτῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ σου…». [http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/prayers/eyxh_onomatodosias_translation.htm

Posted on Ιανουαρίου 2, 2013 by manitaritoubounou